Every new beginning...

...comes from some other new beginning's end.

Met een dubbel gevoel zat ik vanochtend in mijn auto. Achterin een krat bier en benodigdheden voor een borrel. In mijn broekzak een notitieboekje, vers gevuld met aantekeningen. De combinatie staat symbool voor deze periode van verandering. 

Mijn naam is Marjolein van Boxtel, morgen neem ik afscheid als gedragskundige bij Zideris. Een functie waarvoor ik ben opgeleid, waar ik de eerste 10 jaren van mijn werkende leven invulling aan heb gegeven. Toch is het nu klaar. De krat bier voor de afscheidsborrel kocht ik vanmorgen in de supermarkt naast het Thomashuis in Baarn. Vanochtend draaide ik daar namelijk een ochtenddienst mee; in mijn notitieboekje heb ik de ochtendroutine van de maandag proberen te vangen.

Op 1 oktober begin ik samen met mijn partner Jan-Willem en mijn zoon Thijs van bijna 2 aan een nieuw avontuur: wij worden zorgondernemers in Thomashuis Baarn. Een Thomashuis is een kleinschalige woonvoorziening voor mensen met een verstandelijke beperking. Om mijn geschiedenis met de Thomashuizen te kennen moet je weten dat mijn broer Joost het syndroom van Down heeft. Ruim twaalf jaar geleden ging hij 'uit huis' omdat hij een fijne woonplek had gevonden in Thomashuis Druten. Op die manier heb ik ontdekt hoe waardevol het kleinschalige karakter en de betrokkenheid en continuïteit van de inwonende zorgondernemers zijn. 

Vorig jaar rond deze tijd hebben wij de knoop doorgehakt om onze interesse kenbaar te maken bij De Drie Notenboomen, de franchise-organisatie waar de Thomashuizen onder vallen. Alsof het zo moest zijn gaven de huidige zorgondernemers van Thomashuis Baarn rond die tijd aan dat zij opvolgers zochten; na 10 jaar is voor hen de tijd gekomen om met pensioen te gaan.

Voor ons is dit de kans om te gaan doen wat wij 'terug naar waar het om ging' noemen; nabij en betrokken zijn bij de mensen waar het voor ons echt om gaat: 9 bewoners met een verstandelijke beperking. Dat betekent dat wij half september gaan verhuizen naar het Thomashuis; zorgondernemers wonen ook in het Thomashuis om zoveel mogelijk nabijheid en continuïteit te kunnen bieden. Vanaf 1 oktober zijn wij verantwoordelijk voor al het reilen en zeilen.

Hebben we ook twijfels gehad? Jazeker: durven we de risico's aan? Geef ik echt de baan op waar ik voor gestudeerd heb? Vinden we het spannend? Heel erg! Zouden de bewoners wel aan ons kunnen wennen? Wat gaat Thijs van zijn nieuwe huis vinden? Kunnen we het allemaal wel?

Met deze enorme nieuwe uitdaging begin ik er meteen nog eentje; het eerste resultaat ervan heb je net gelezen. Onze avonturen kun je blijven volgen in mijn blog!

Marjolein