Een rollercoaster

Inmiddels zitten we alweer dik in onze derde maand. Wat gebeurt er veel!

Ons leven is met recht een rollercoaster te noemen. Op een aantal niveaus moet ik mezelf helemaal opnieuw uitvinden en dat is best intensief kan ik je melden. Als moeder en vooral als partner ben ik vast niet altijd de leukste. De afgelopen tijd is echt stressvol geweest. Ik ben iemand die regelmatig even ‘aan de oplader’ moet om mezelf niet voorbij te rennen. Even rustig zitten en alle indrukken de revue laten passeren past bij mij. Precies dat rustig zitten is er nogal bij in geschoten en ik had dan ook regelmatig het gevoel dat ik overliep van alle indrukken. Als ik nu eindelijk even op m’n kont kan zitten weet ik eigenlijk niet meer hoe ik dat vroeger ook alweer deed; niks. Gelukkig begint er na een hele drukke eerste periode weer wat meer vrije tijd te komen, dus ik kan gaan oefenen met ontspannen en weer opladen.

Als zorgondernemer neem ik een rol op me die op heel veel vlakken nieuw voor me is, maar die me tegelijkertijd ook vrij vanzelfsprekend afgaat. Samen runnen we eigenlijk een groot huishouden met dito uitgaven, planning en vooral gewoon een heleboel aanpakken: wc’s ontstoppen, tig keer de vaatwasser in- en uitruimen, kleine wasjes, grote wasjes etc. etc. Onze negen bewoners vragen ieder op hun eigen manier behoorlijk wat begeleiding dus natuurlijk gaat daar het grootste deel van onze aandacht naartoe. Wat zijn het alle negen prachtige mensen!

In de afgelopen 2,5 maand hebben we met z’n allen al vier verjaardagen gevierd, Sinterklaas binnengehaald en sinds afgelopen zondag zijn we het hele huis in kerstsfeer aan het brengen. Niet alles is trouwens leuk: een dikke week werden we van de straat gehouden door het Noro-virus. Het leek wel alsof alles en iedereen die een voet over onze drempel zette onmiddellijk aan de beurt was. Pas wanneer je zo’n virus als een lopend vuurtje bijna voor je neus ziet overspringen snap je wat ‘besmettelijk’ echt betekent. Wonder boven wonder bleef naast 1 bewoner ook Jan-Willem ongedeerd. Wat heeft die een boel bedden verschoond, gedweild en gewassen. 

Ondanks dat zo’n week nou niet de leukste activiteiten biedt, verbindt het ook. Wat leren we iedereen razendsnel goed kennen als je zo intensief lief en leed met elkaar deelt. Voor Jan-Willem en mij is het overduidelijk waar de meerwaarde van een Thomashuis in zit: het samen wonen met onze bewoners. Ondanks dat het nog maar zo kort is, en ik echt niet de illusie heb dat we iedereen al van haver tot gort kennen, ken je inmiddels ieders dagelijkse (en nachtelijke!) gewoontes. Een lichtpuntje in de Noro-week was een klopje op onze deur midden in de nacht, met de begeleidende tekst: “ik voel me niet zo lekker”. Topper! Dat je de weg weet als er iets aan de hand is, en dat wij jou de veiligheid en de zorg mogen geven die je nodig hebt, daar word ik zo gelukkig van. Vandaag ben ik er voor je, maar ik was er gisteren ook en ik kan je beloven dat ik er morgen ook weer ben.