De zon

Wat missen we de zon. Zaterdag was ie er weer even en deze belofte van lente gaf letterlijk lucht en licht. Zelfs ons mooie huis is na al die weken regen soms wel eens een beetje te klein voor negen mensen. Maar als de zon schijnt hebben we direct een verdubbeling van onze leefruimte, kunnen de mensen die van tuinieren houden hun hart ophalen en kunnen we weer stevige wandelingen maken zonder het risico op een nat pak.

Na de drukke decembermaand en de januarimaand vol verjaardagen was februari regenachtig rustig en zat iedereen in zijn of haar routine. Dat is ook wel weer eens lekker na al die afwijkingen op het patroon. In routine kun je een beetje leunen. Tegelijkertijd is mijn grootste thema de afgelopen tijd: wat is structuur precies en wie doe je er wanneer een plezier mee. Bij ons wonen mensen die vanuit bijvoorbeeld het syndroom van Down of autisme een grote behoefte hebben aan structuur. We zien dat een grove dag- en weekstructuur iedereen helpt om grip te krijgen op de dagen. Puur het staande blijven maakt vaak dat iedereen aan het einde van de dag bekaf is. Dat is echt een eye-opener voor mij. Aan de andere kant zie ik ook dat het overmatig structureren van de dag en week kan leiden tot een grote mate van structuurvastheid. Twee weken achter elkaar begeleider Marietje inplannen op donderdag betekent in week drie onrust als Marietje er niet blijkt te zijn maar Pietje. En een keertje ’s avonds douchen of lekker badderen is niet ontspannend als je in je hoofd hebt dat je per se ’s ochtends hoort te douchen. 

En dan heb ik het nog niet over onze eigen neiging om het leven als begeleider eenvoudiger te maken door altijd de dag op de meest efficiënte manier te laten verlopen. Mijn beeld is inmiddels dat als we efficiëntie de boventoon laten voeren en in structuren gaan vangen, we het individu verliezen aan de groep. Dit is een bewustwordingsproces waar we continu mee bezig zullen moeten blijven. Leunen in routine is best lekker, maar we moeten niet gaan stoppen met nadenken. Mijn wens is nog meer lucht en licht!

Een ander thema van de afgelopen tijd zit voor mij in het begrip ‘geven’. Vanzelfsprekend 'geven' wij onze bewoners bijvoorbeeld praktische zaken zoals lekker eten en schone was. Ook abstractere zaken zoals individuele aandacht, veiligheid en affectie 'geven' we vanuit ons hart. Maar soms kan ‘geven’ ook een verkapte vorm van macht zijn. Want als je iets geeft ben je namelijk ook bij machte om het bewust niet te geven of achter te houden. Het is goed om je bewust te zijn van hoeveel wij eigenlijk bepalen voor de ander. 

Bij mijn vorige werkgever ben ik geschoold als trainer Gentle Teaching en natuurlijk draag ik dit ook in ons Thomashuis uit. Gentle Teaching leert ons over ‘geven’ dat we geven wat de ander vraagt. Niet omdat we grenzeloos zijn, maar omdat we dit nodig hebben om companionship tussen ons en de ander te laten groeien. Een relatie waarin de ander zich de moeite waard en geliefd, veilig en verbonden voelt. Vanuit companionship sluiten we aan bij de ander en nemen we hem of haar mee. Op die manier kun je uiteindelijk ook uitkomen waar je bedacht had, maar nu heb je de ander ‘mee’ op basis van vertrouwen in plaats van vanuit angst. Het is wederom een bewustwording van de vele aspecten van het begrip ‘geven’.

Wat mij betreft ‘geven’ we de zon de komende weken lekker de ruimte. Dan kan de energie wat meer gaan stromen en laten we ons meevoeren op de flow van de zon in plaats van op routine.